Słownik etymologiczny języka polskiego/matać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
matać, matacz, matactwo, mataczyć, mataczyna (w 17. wieku i u Malczewskiego), zwyklej matanina; matlać i matwać, gmatwać, ‘wikłać’, matlarz i metlarz, ‘faktor’; ale mietelnik (u Górnickiego), ‘kuglarz’ (na Rusi urzędnik jakiś), p. mieść; matnia, ‘worek w sieci rybnej’: »nagnać na matnię«, »wpaść w matnię«; matołka (matołek) i matoga, niegdyś ‘duch domowy’, ‘złe, straszydło, widmo’ (tak jeszcze w 17. wieku, a po dziś dzień u Słowaków szczególnie, skąd węg. matoha, ‘straszydło’); dziś matołek o ‘kretynie’ i ‘półgłówku’; matonóg (mniej poprawnie i matonak), ‘chwast, kąkol odurzający’ (nogami mata), częste u Potockiego: »szalonego masłoku abo matonogu obżarszy się«, »matonog zawróci głowę«, »wino matonogiem«. P. mot, motać. Tak samo czes. matonoh, matlati, matlanina, matlacz, ‘bazgracz’, matný, ‘wątpliwy’, mátoha, matożiti, ‘straszyć’, matati, ‘matać, kręcić’.
