Słownik etymologiczny języka polskiego/margać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
margać, mardać ogonem, o psie, w 15. i 16. wieku; czes. mrdati, mrdol i mrdas, ‘ogon’; por. dalej rus. morgat’ (p. mrugać), czes. mrholiti, o ‘prószącym deszczu’; od mardnąć poszło może i narzeczowe majdnąć, majdać, majtnąć, ‘merdnąć’, bo i majdacz ‘ogon bydlęcy’.
