Słownik etymologiczny języka polskiego/malik
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
malik, ‘gwiżdż’ (Stanko r. 1472), u Bułgarów ‘skrzatek’, u Słowieńców toż (i ‘bałwan’; malicz ‘djabeł’); u nas od 17. wieku o koniu malikowatym, t. j. ‘z zapadłym grzbietem’; u kogo zdechnie, trzy dziewięci, wedle Haura r. 1670, siedm koni, wedle innych, po nim wyzdycha, — a więc ‘fatalny’, co i na ludzi i dnie przenoszono. Istota to dawnej mitologji albo powiary; od mały, dla drobnego kształtu (?), jak wszelkie krasnoludki, koboldy.
