Słownik etymologiczny języka polskiego/młot
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
młot, młotek; młócić, młocek, młoćba, młocarnia; od pnia mel- (p. mleć) z przyrostkiem -t, przed którym wokalizacja o niemal prawidłowa; częstotliwe młacać; młot więc od pnia mel-, nie ograniczonego jeszcze do ‘mielenia’ (w żarnach), lecz w pierwotnem znaczeniu: ‘rozbijania, kruszenia’; stąd i dawna nazwa ‘piorunu’, mołnia, u Kaszubów jak i na Rusi zachowana, miölnir nazywa się ‘młot Thora-Pioruna’; potem ograniczone do ‘kruszenia, bicia kłosów’. U wszystkich Słowian tak samo: cerk. młat, młatiti, rus. mołot, itd.
