Słownik etymologiczny języka polskiego/młodziwo
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
młodziwo, ‘siara’ (po ocieleniu); jest i mleziwo, ale mło- tak uprawnione jak i w młost, co i ‘mleczywo’ i ‘skopce, garnki’ znaczyło (»młostu się obżarł«, »pełne młosty mleka«), a te poszły od nieużywanego u nas pnia melz-, cerk. mlzą, ‘doję’, mlěsti, mlez-iwo (tak samo u Czechów), serb. mlaz (z *molz, ‘ciecz przy dojeniu’); lit. milżti, melżu, małżyti, ‘doić’, grec. amelgō, ‘doję’, bumolgos, ‘dojący krowę’, łac. mulgeo, niem. melken, Milch, Molken. Nasze jednak młodzie, ‘drożdże’, młodzić się, ‘fermentować’, ‘chmurzyć się’, należą nie do młodziwa, lecz do młodzika, ‘księżyca’, jak i rus. mołoď, mołodizna, ‘piana na piwie’. W młodziwie dz zamiast z, co u nas nierzadkie, por. dzwon itp.
