Słownik etymologiczny języka polskiego/mąż
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
mąż, męski, męstwo; mężyca, niby ‘Amazonka’, ale i ‘kobieta’ (w 15. i 16. wieku, np. w pieśni kościelnej); mężczyzna, zbiorowe do męski (wedle żeńszczyzna): »mężczyzna poszli«, itp., od 17. wieku i na osobnika przechodzi; mężny, zmężnieć; mężatka, zamężna, zamęście. Urobione przyrostkiem -ż (z gj, por. lit. żmo-gus, ‘mąż’, właściwie ‘ziemiec’) od pnia man, niem. Mann, ind. manu-, ‘człowiek, mąż’, od pnia men, ‘myśleć’(?). Prasłowo; u wszystkich Słowian tak samo. Zdrobniałe mężyk, u nas imię własne, na Rusi mużik, ‘chłop’, z czego nasze zgrubiałe mudju.
