Słownik etymologiczny języka polskiego/móc
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
móc, mogę; niemóc, zaniemóc, pomóc, wymóc; częstotliwe: pomagać, wymagać, domagać się czego, namagać się; może, można, możebny, możliwy; wielmoża, wielmożny (u ludu jeszcze dawne wielemożny); zamożny; rzeczownik moc (z *mog-ť, jak bezokolicznik móc z *mog-ti; gť, kt’, dają zawsze c, p. łocyga albo noc); niemoc; mocować, mocny, mocarz, mocarstwo; pomoc, pomocny, pomocnik. Litwa nie zna tego słowa, ogólnego w niem.: mag, mögen, rzeczownik Macht (litera w literę = moc). Tu należy dalej mechanika, mechaniczny, z grec. mēchanē, ‘narzędzie’, a to od mēchos, ‘sposób, fortel, pomoc’. U wszystkich Słowian tak samo: cerk. mogą, moszti, itd.
