Słownik etymologiczny języka polskiego/lunąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
lunąć, o deszczu, jeszcze w 17. wieku linąć, por. li-ć (o ‘ulewie’), lij, z ową chwiejnością między li- a lu-, której pierwsze początki końca 15. wieku sięgają (por. litość), bez wpływu czy wzoru czeskiego, jaki tu zawsze, a najmylniej, przypuszczają. Powtarza się ta chwiejność i w słowach obcych (narzeczowo, leluja) i nazwach: Libiąż, Libuszowa. P. lać.
