Słownik etymologiczny języka polskiego/lać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
lać, leję; lej, wodolej, lejek i lejka; na-, od-, wy-, zalewać itd.; nalewka, Nalewki w Warszawie; »na odlew«; lany (o świecach), nalany, pierwiastek li i lē, więc czasownik linąć (p. lunąć), lity (p., i lić); wylew i zalew, polewa, polewany, dolewka; lejarnia; tak samo w lit.: leti, leju, ‘lać’, lyti, lyju, o ‘deszczu’ (‘lić’). W innych językach aryjskich tylko w dalszych, nieraz arcywątpliwych, urobieniach. Nasze lać ściągnięte z lĭjać (ĭ półgłoskowe); pełne ě w czasie teraźniejszym. P. łój. Prasłowiańskie; cerk. lijati, lěją i lĭją, proliwati, ‘przelewać’, czes. líti, leji.
