Słownik etymologiczny języka polskiego/lud
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
lud, ludy; prasłowiańskie tylko ludzie, bez liczby pojedynczej, chyba ljudin, ‘mąż wolny’; p. człowiek; ludny, ludność (znaczyło dawniej i ‘ludzkość’), ludzki, nieludzki, ludztwo, ludzkość; za- i wyludniać. Jak luby (p.), tak i ludzie najbardziej w niem. rozpowszechnione, Leute (liut dawne, ‘Volk’; ależ nie z niego nasze znaczenie ludu; liute, ‘Menschen’); w lit. rzadkie: stare liaudis, ‘lud’, łotew. laudis, ‘ludzie’. Praforma *leudho-; z nią łączą grec. e-leutheros, ‘wolny’, i łac. liber (z louber), ‘wolny’ (stąd liberalny, libertyn), i liberi, ‘dzieci’, jako do czeladzi, »ludzi«, należący; *leudho- samo nazwane od ‘rodu’ i ‘rostu’, jak naród, bo łączą z tem grec. e-leusomai, ‘przyjdę’. Złożone ludojad itp.; ludowiec i i. nowe postaci.
