Słownik etymologiczny języka polskiego/lis
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
lis, lisa, i liszka (z osobliwszem sz, jakby od lich), lisi, lisieć, ‘chytrzyć’; używa się i o ‘rudych’, lisowaty; lisiura, jak wilczura; po i wypadła jakaś spółgłoska, może p; por. łotew. lapsa, ‘lis’ (Litwin i Prus mają pierwotne łape, ‘lis’), a to nawet z łac. vulpes(?) łączą. Od zwierząt przezywano stale wszelakie narzędzia czy narośli, por. gąsior, kuna, wilki, żóraw; od lisa: lisica dla ‘prasy’ (u Czechów do dziś; u nas tylko w zabytkach 15. wieku), którą od lesicy, lasy, odróżniać należy.
