Słownik etymologiczny języka polskiego/leść
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
leść, lści; lściwy, lściwość, powszednie w 14. i 15. wieku dla ‘zdrady’, ‘obłudy’, już w 16. w. wychodzi zupełnie z użycia, nawet z języka kościelnego, gdzie się najdłużej chowało, np. przelścić, lścią w dekalogach rymowanych; ocalało u innych Słowian: rus. prielstit’, ‘złudzić’, prielestnyj, ‘uroczy’; uchodzi powszechnie za pożyczkę z goc. lists, ‘chytrość’, dla znaczenia: tylko w językach niemieckich przeniesiono bowiem pień (ten sam co w lecha, p.) na umysłowość (lehren); Litwie zupełnie to obce. Ocalało w imieniu Lstek, Lestka, z czego Lestek, Leszek, u Piastów.
