Słownik etymologiczny języka polskiego/kwiel
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kwiel, ‘wabik na ptaka’, kwilić, dawniej kwielić, o ‘cichym płaczu’, o ‘głosie ptaków’ (»kwieli abo szczebiece«, 1584 r.); dawniej i przechodnie: kwilić kogo (»nie kwil ubogiego«, Leopolita, ‘nie przywodź go do płaczu’), kwilić się, ‘lamentować’. Prasłowiańskie, rozszczepione jak kwiat lub gwiazda, bo na Zachodzie i poczęści na Wielkiej Rusi kw-: czes. kwiel, ‘lament’, i kwíliti, rus. kwieliť; na Wschodzie zaś i na całem Południu cwiliti, ‘lamentować’, i cwieliti, ‘pobudzać do lamentu’, serb. cwiljeti, ‘płakać’; stąd i nazwa Celowca, ‘Klagenfurt’?
