Słownik etymologiczny języka polskiego/kret
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kret, kreta (zamiast krta; tak i w ruskiem: krot, krota, ale u Czechów: krt, krta); kreci, kretowina, kretowisko (‘co kret wyrzuca’). Lit. kurmis, ‘kret’, kertus, ‘mysz polna’; od pnia kŭr- i ker-; kertus powtarza się u nas w Czartoryi i Czantoryi, t. j. ‘kretowinie’ (nie od czarta, lecz od kreta); jest i na Rusi kertycia i kertyna. A więc w kret i następstwo brzmień zmienione, i półgłoska twarda obok e, co nierzadkie, jedno jak drugie.
