Słownik etymologiczny języka polskiego/kreślić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kreślić, kryślić, nic nie ma do czynienia z poprzedniem, chociaż dziś oba pnie mimowolnie łączymy. Prasłowiańskie; czes. okrszlek, ‘obwód’, okrszliti, ‘obwodzić’, cerk. okriszl (ri i r nieraz się wymieniają, por. crkiew i cyrkiew, criky i crky), słowień. okreszel, okreszlaj, ‘las między polanami’. Że to nie pożyczka, nie od kresu wyszło, dowodzi niezbicie owo -l, niezrozumiałe przy pożyczce. Pień ten sam co w krąg, skriżal, t. j. kri-, skri-, krajać, p. krój; rz od kri w dawnym języku: krzyślić, z tego kryślić (tak zawsze w 16. w. pisane, gdy kres tylko przez e; dalszy dowód, że oba pnie różnią się zupełnie).
