Słownik etymologiczny języka polskiego/krekorać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
krekorać, krokorać, ‘gdakać’, częste w 16. wieku, u Reja i i., »kokosz z jajem krokorała«, »czeski kohucik czyście krokorze«. Czes. krákor, ‘gdakanie’, dowodzi, że to zdwojenie z *kor-kor, od którego np. nazwy kruka, grec. koraks i łac. cornix, corvus (z czego nasz herbowy Korwin); poprawna jest więc tylko forma z o, ale na krekorać wpłynęło może krerać, kryrać, o ‘głosie gęsi, żórawia, łabędzia’.
