Słownik etymologiczny języka polskiego/kredens
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kredens, kredenc, kredencerz; kredensowy, kredensować (mylnie u Mączyńskiego r. 1564: kragancować); od włos. credenza, credenziere; ‘list wierzytelny’ (credenziale); ‘wiara’ (kredyt); ‘bufet’ (‘srebra stołowe i szafa na nie’); ‘izba dla służby’; ‘naczynie’ (»kredens z kryształu«); ‘kosztowanie’ (napoju, i podobne), a z tego ‘rozpoczynanie’ (pochodu, walki): »osobą swą wojskom kredensował« (‘przewodził’); ‘chłopca do stołu nakrywającego’ kredencerzem zowią; »gdy bez kredensu« (‘bez kosztowania przez podczaszego’, książę) się napijał, zadano mu truciznę«. Niem. kredenzen, toż samo.
