Słownik etymologiczny języka polskiego/kmin
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
kmin, »kminu dadzą«, ‘obiją’, Potocki, »kminku zadać«,‘obić’; kminkówka; na całym Zachodzie słowiańskim, z staroniem. kumīn z łac. cuminum z grec. kyminon, co w cerk. niezmienione, kjumin; źródło pierwotne semickie, por. hebr. kammōn; u nas jeszcze w 15. w. »kminem kramnym« zwany, więc nie hodowany. Stąd i niem. Kümmel.
