Słownik etymologiczny języka polskiego/kmotr
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kmotr, kmotra, kmocha, kmoszka; kmotrowski. Rodzice chrzestni, duchowni, zwali się compater i commater, włos. compare, comare, franc. compère, commère; Słowianie zapożyczyli to jako kąpetr i kmotra (zdwojenie spółgłoski zawsze zanika, samogłoska bezprzyciskowa głuchnie); tę dwoistość uprościli (por. niem. Gevatter, Gevatterin), mówiąc kąpetra (w 9. wieku) dla ‘matki chrzestnej’, albo kmotr i dla ‘ojca chrzestnego’; kąpetr(a) zaginęło zupełnie, ocalało tylko kmotr, kmotra; stąd prus. komaters. Przetłumaczone dosłownie znaczy ‘spółojciec’, względnie ‘spółmatka’; »duchowny ociec i mać«, tłumaczą je słowniki średniowieczne. Z kumem, kumą, nic nie ma spólnego co do pochodzenia, chociaż znaczenie im dziś spólne; p. kum.
