Słownik etymologiczny języka polskiego/klusię
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
klusię, ‘źrebię’; mylnie piszą je kłusię, gdyż i dawna pisownia i inne języki miękkiego ju dowodzą: cerkiew, klusę (klusęte), powszechne (na Bałkanie, u Czechów) klusa, klisna, klisice, ‘kobyła, szkapa’. U nas w 16. i 17. wieku klusiątko, ‘bydlątko’. Z klusięciem łączą wyraz kłus (p.). Przed s wypadła może spółgłoska, p?, więc może *klups- pierwotne, p. klupić; serb. klusawac (p. kłus) przemawiałoby za tem.
