Słownik etymologiczny języka polskiego/klacz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
klacz, z dawniejszego klacza, wedle częstszej odmiany rzeczowników na -a, jak łodzia w łódź; nie zjawia się przed 16. wiekiem; pożyczka to z Rusi (klacza), skąd wiele nazw dla koni wtedy przybyło. Ruskie klacza z *klęcza (por. słowień. kleka, ‘szkapa’), od ‘zginania’, por. rus. klacz, o wszelakiej ‘krzywiźnie’ i ‘kołku’ (stąd u innych Słowian nazwy dla ‘jałowca’); oboczne do klęk- może być klak- (ę i ja wymieniają się nieraz), por. bułg. i serb. klakaw, o ‘słabym, bezsilnym’, ‘chromym (na ręce)’; por. (pod klepać) klępa, ‘krowa’, prus. klente, ‘krowa’ (może i nie pożyczka z pols.); więc różne przyrostki, -pa i -tja, do tego samego pnia.
