Słownik etymologiczny języka polskiego/klepać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
klepać, ‘uderzać’, ‘pobijać’, »klepać biedę«, »klepać pacierze« (stąd klepki, ‘mniszki’, w 16. w.); klepacz i klepak (o monecie, placku); klepisko, ‘boisko w gumnie’; klepka, ‘deszczułka’, »piąta klepka w głowie«, mieszane z klapką; klepadło, ‘kołatka’; oklepany; »na oklep« (o jeździe wierzchem bez siodła); sklep, sklepiony, sklepienie — później nabrał sklep, co tylko ‘sklepienie’ znaczył, wedle niem. Gewölbe, znaczenia ‘kramu’, ‘składu’ (u Czechów dziś ‘piwnicę’ znaczy); sklepowa, ‘sprzedająca w sklepie’. W dawnym języku (np. w Liber beneficiorum Łaskiego z r. 1510) klep o ‘sieci rybnej’, ‘minor tractura’; przytaczają i klepa(?). Uważają za dźwiękonaśladowcze, por. niem. klappen. Klepaczami nazywano wręcz ‘monetę fałszywą’, »co je robią w lesie złoczyńcy«, »(w naszej szlachcie) napoły by było takiego klepadła«, Potocki. Por. kłopot. Tu należy, z wymianą ię, ie, klępa, pogardliwa raczej nazwa ‘krowy (starej)’ i ‘kobiety’, pisane i klempa; u myśliwych ‘samica łosia’, prus. klente, ‘krówsko’(?).
