Słownik etymologiczny języka polskiego/kichać

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

kichać, kichnąć; kichawka, kichawiec, o roślinach i proszkach, kichaczka; w 15. wieku kchnąć (czes. kszíti, cerk. kŭchnąti w kŭchnowenije, ‘kichnięcie’), obok czchnąć, czchać; dźwiękonaśladowcze; kychati u wszystkich Słowian (serb. kichawica, ‘katar’), por. lit. cziusti, ‘kichać’, łotew. szkiaut, pień skus- (ale w lit. cziaudēti pień skud-), ind. kszauti, ‘kicha’.