Słownik etymologiczny języka polskiego/kłapać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kłapać, »kłapnąć zębami«; i o ‘paplaniu’, kłapacz; kłapaty, kłapouchy; kłapeć, ‘pantofel kłapiący’, łapeć, ale i ‘płat, bryła’; kłapciasty; niby dźwiękonaśladowcze, obok klepania i kłopotu; podobne w innych językach: niem. klappen, Klapps (klaps nasze), klopfen, klappern, lit. z b, kłabēti, ‘kłapać zębami’, itd.
