Słownik etymologiczny języka polskiego/jagnię
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
jagnię, jagniątko; zdrobniałe, jak i cerk. (j)agniec, od agn, istniejącego jeszcze w czasowniku ob-agnić się, ‘okocić się’, co ludek mylnie rozłożył: o- bagnić się, i bagniędzią, bagniątkami obezwał »kotki topoli«, czes. jehnied, ‘kotki’, jehnieda, ‘topola’ (przyrostek -d zbiorowy). Toż i tak samo u wszystkich Słowian; cerk. (j)agnę; i w bułg. bagni se, ‘koci się’, łuż. bahnić, ‘kocić’. Prasłowo; brak w lit.; łac. agnus (stąd nasz agnusek wielkonocny), grec. amnos, ‘jagnię’ (z *abnos). Na Rusi i ogniadije, zamiast ja-, je- innych Słowian, ze zwykłą zmiennością nagłosową.
