Słownik etymologiczny języka polskiego/jabłko
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
jabłko, jabłeczny, jabłecznik r. 1500, jabłkowy, jabłkowity (o maści końskiej), jabłoń; miejscowe: Jabłowo i i. Nazwa spólna wszystkim północnym językom aryjskim: celt. abhall, niem. Apfel, lit. obuołas, ‘jabłko’, obelis, ‘jabłoń’, prus. woble i wobalne; ocalała i w nazwie »jabłkorodnej« Abella w Kampanji rzymskiej; por. łac. abies, ‘jodła’, prasłowo. Za jabłoń pojawia się na Południu jablań; u dawnych Czechów są obie poataci; wymiana to przyrostka -ań i -oń; na Południu jablka, jabuka, żeńskie, zamiast nijakiego jabłko. Urobione przyrostkiem zdrobniałości -ŭko od niezachowanego jabło (w staroczes. jest jednak); por. Jabłowo; jabłuszko, jak serduszko. Mazowieckie jebłko, jebłecznik, nieraz w 15. wieku.
