Słownik etymologiczny języka polskiego/ispina
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
ispina, u Haura: »upusty stawowe chróstem, ispiną albo dębiną młodocianą opleść«; ‘to, co na ispach, namułach, rośnie’(?); od isep, ispu, u nas tylko w nazwach miejscowych, Isep, u Czechów jesep, ‘szutrowisko’, cerk. isĭpĭn (z iz-sep, ‘nasyp’). Jest to Isep jedynym niemal przykładem zachowanego nagłosowego i przyimka iz, co jeszcze jest w nazwie Izgórsk 1104 r. (w 13. wieku już Zgórsk), a może i w istyk, toż co ‘styk u pługa’, »wykalać istykiem«, Potocki (iztykać); iz zresztą na całym Zachodzie tylko z dało.
