Słownik etymologiczny języka polskiego/inochód
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
inochód, jednochód; inochoda, jednochoda; inochodnik, o ‘koniu posuwającym naprzód obie nogi jednej strony, a potem obie drugiej, nie przebierającym nogami’; i tu ocalało ino- w pierwotnem znaczeniu: ‘jedno’; »zbił go z inochody« (‘z fantazji’); r. 1500 i 1530 »junochodnik albo hinszt«, z mylnem ju- zamiast ji-, jak nieraz.
