Słownik etymologiczny języka polskiego/inny
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
inny lub inszy (jak pierwszy), jeszcze w 15. w. z jednem n: »jinych jimienie k jinym pójdzie«, biblja; inaki (»słowa taka, a drugi jinaka«), inaczej, inakszy; gdzieindziej, skądinąd; dawniej samoistne: indzie, ingi, z inąd, inędy, inegdy (‘kiedy indziej’); cerk. inde, inogda, inądu. Zdwoiliśmy n, jak w płonny, męczennik. Słowo iny znaczyło: ‘jeden’ (p.); przybrało znaczenie: ‘drugi’, ‘odmienny’ (jeden, ‘ktoś inny’); ino, ‘tylko’, zachowało pierwotne znaczenie (= jedno, jeno). Prasłowo; łac. unus z oinos, grec. oinos, ‘jedynka’, goc. ains (eins), prus. ains, lit. z przydechem wienas, w ind. i awest. z innemi przyrostkami: eka-, ‘jeden’, aewa-, ‘jeden’; z inaki (inaczej) por. lit. wienokas, łac. unicus, niem. ainaha (gockie).
