Słownik etymologiczny języka polskiego/igła
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
igła, igiełka, igielnik, iglica albo glica (Mączyński 1564, i dziś narzeczowe), iglasty, igliwie (ależ jeglija, ‘jodła’, tu nie należy!); prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; i u Łużyczan i- odpada, gła; j- w nagłosie było i u nas, u Czechów jehla z jihla (jest i ihla u nich); rus. bułg. serb. igła, iglica; u nas w nazwie ‘berberysu’, glika (zwanego i dracz, drzon, dereń, od ‘darcia’), ocalało pierwotne -ika, jak w osika. Z pewnością da się tylko prus. aikulo, ‘igła’, porównać, chociaż nie zgadza się w spółgłosce; pień pierwotny ten co i w jędza (p.), od ‘kłócia’.
