Słownik etymologiczny języka polskiego/hydzić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
hydzić, ‘brzydzić’: »żaden się nim nie hydził«, »do ludzi (go) hydząc«; hyd, hydki, hydny tylko w złożeniu z o-: ohyda, ohydny; polska to postać oboczna do pierwotnego gyd-, czes. (zd zamiast d, jak nieraz) hyzd, ohyzda, ‘ohyda’, hyzditi, ‘łajać’ (u nas narzeczowe gizd, gizdawy, o ‘brudzie’ i ‘brudnym’), małorus. hyd, hydkij, hydnyj, hydyty sia, ‘brzydzić się’; na Bałkanie gizd odwrotnie ‘piękność’ oznacza, »gizdawa diewojka«, ‘ładna’, gizdati (serb. słowień. bułg.), ‘ozdabiać’, słowień. gizdaw, ‘pyszny’; rozwój znaczeń w odwrotnym kierunku, jak np. przy gardzić (p.).
