Słownik etymologiczny języka polskiego/grzmieć

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron

grzmieć, narzeczowe, u Wujka 1586 r., u Kaszubów, grzemieć; grzmiący, zagrzmiało, grzmot, grzmocić, grzmotnąć, grzmotać; z wokalizacją o, p. grom; częstotliwe grzymać tylko w nazwach osobowych, Grzymała i i. Lit. grume(n)ti, ‘grzmieć’, prus. grumins, ‘grzmot’ (z »ciemną« wokalizacją, z »jasną« prus. grimikas, ‘śpiewka’). Prasłowo; czes. hrzmí, rus. griemit (grjemiet’), cerk. wŭzgrĭměti, grec. chremidzō, ‘rżę’, chremetaō, ‘brzmię’, niem. Grimm, grimmig.