Słownik etymologiczny języka polskiego/grom
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
grom, gromowy, gromić, dawne częstotliwe gromiwać; zgromić; ogrom, ogromny, ogromność, tak samo w rus.; pogrom, jak w rus.; rozgromić; gromki, gromny (rzadkie); gromnica (‘świeca od gromów zapalana, święcona 2. lutego, w dzień Oczyszczenia N. M. P.’), gromniczna (Matka Boska). Do grzmieć (p.). Prasłowo; zestawiają je bezpośrednio z grec. chromos, ‘wrzawa’, niem. Gram, ‘złość’, lit. gramēti, ‘gruchnąć (o ziemię)’. Czy gromot Budnego (r. 1570) polskie, wolno wątpić, mamy zresztą tylko grzmot. Złożenia, jak gromowładny, pomijamy.
