Słownik etymologiczny języka polskiego/grzech
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
grzech, grzeszny, grzesznik, grzeszyć (rozgrzeszyć jednak, p., z grzechem w żadnym nie pozostaje związku). Prasłowo, ale dopiero z chrześcijaństwem nabrało specjalnego znaczenia, u nas jedynego, gdy u Rusi, Bułgarów, Słowieńców grzeszyć jeszcze i ‘zmylić’ znaczy, np. bułg.: »ako ne grjaszŭ«, ‘jeśli się nie mylę’, grjaszka sled grjaszka, ‘myłka na myłce’, rus. broda grieszisza (stare), ‘zmylili brodu’. Wywodzimy więc grzech od ‘upadku’, cerk. sŭgrěza, ‘zmieszanie’, wŭzgrěziti, ‘zamieszać’: oba pnie urobione przez s(ch) lub z od grie-, ‘upadać’: lit. grieti, ‘zbierać (śmietanę, pianę)’, grieżti (z tem samem z), ‘obrzynać’, grieżinys, ‘okrawek’, gryżuoti, ‘dłubać’, gryżtinas, ‘akuratny’. »Pani grzesznica« (dziś »stara pani«), żartobliwie w 16. wieku.
