Słownik etymologiczny języka polskiego/gotów
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gotów, gotowy; gotować, przygotować, z mylną odmianą gotuję i t. d. (wedle wzoru: kupować, kupuję, ależ powinno się odmieniać: gotowam, boć -ow nie przyrostek, lecz do pnia należy!); gotówka i gotowizna, o ‘pieniądzach’; inne złożenia, z wy- itd., pomijamy, por. pogotowie; gotowiec, ‘naprędce sporządzona potrawa, gotowa zawsze’, już u Reja, w 17. wieku tylko u Mazurów używane. Gotować nie ma nic z kuchnią do czynienia, lecz, jak u Bułgarów (gotwacz, ‘kucharz’), przeniesiono je i u nas na ‘przyrządzanie potraw', a nawet na ‘zakipienie, wrzenie wody’ (a przenośnie: »wszystko się we mnie gotuje«, ‘kipi’, ‘wre’). Gotowalnia, wedle umywalnia, skrócone z gotowadlni, ‘gdzie się panie gotują’, ‘toaleta’; gotowalniany lub gotowalniowy. Prasłowo; Litwinom obce; od jakiegoś rzeczownika got-, coby z gat- (p. gadać) stał w związku. Cerk. gotow, gotowati, gotowają, rus. gotowiť; czes. hotuju, jak u nas.
