Słownik etymologiczny języka polskiego/gnida
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gnida, ‘wesz’, prasłowo (u Serbów i gnjida, z stałem u nich niepierwotnem j), niem. Nisse, dawne hnitu, grec. konis (2. przyp. konidos), łac. lens, lendis, lit. glinda (łotew. gnida, pożyczka słow.?). Wywodzą je dalej z grec. knidē, ‘pokrzywa’ (i u nas gnidą rodzaj pokrzywy, ‘żagawkę’, przezywano), knidzō, ‘drapię’, lit. knisti, ‘ryć’, ale to niepewne.
