Słownik etymologiczny języka polskiego/gardło
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gardło, garło, zdrobniale gardełko zamiast gardłko, gardłacz, gardłować (za kim); gardlić, garlić się, ‘gniewać się’; »gardłowa sprawa«, »gardlane suchoty«. Od żarcia (‘połykania’); pień ger- (żer-, p. żreć) z twardą półgłoską (gŭr-) i przyrostkiem -dło, lit. gur-klys, to samo. Prasłowo; cerk. i połudn. grlo, rus. gorło, czes. hrdlo, łuż. hordło i gjardło. Powtarza się w gardlicy, p. synogarlica (od »gardła«, ‘zobu, wola’, przezwana). Zupełnie co innego gardziel (p.).
