Słownik etymologiczny języka polskiego/garb
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
garb, garbaty, garbus, garbowaty (w biblji), zgarbić się, a obok tego i gurbić, zgurbić się (por. kurcz, burczeć, z podobną nierzadką wokalizacją); garbacić (‘wyrzucać garby’, np. o kretach); złożone: garbonos. Używa się i o ‘garbach gór czy pól’, — więc por. prus. garbis (częste w imionach topograficznych, mylnie grabis, ‘góra’, zapisane). Porównywają lit. garbana, ‘kędzior’, a niemiec. nord, korpa, ‘zmarsk’. U Słowian jest to prasłowo dla ‘karku’, ‘garbu’, ‘zmarszczku’ i ‘wierzchu’; rus. gorb, czes. hrb, hrbol, hrbolina, i o ‘pagórku’, hrbatý, hrboun, ‘garbus, garbaty’, hrbacz, hrbous, hrbowatý; hrbonos, ‘z orlim nosem’; jest nawet cerk. grba, o ‘skurczeniu’ (nord. korpna, ‘skurczyć się’); serb. grbe, ‘nierówności terenu’.
