Słownik etymologiczny języka polskiego/gładki
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gładki, gładko, dawniej i gładce, nieraz w dawnych złożeniach (gładkomowny); gładzić, ‘wyrównywać’, ‘poprawiać’, ‘zacierać’, ‘trzebić’, ‘znosić’, ‘niszczyć’: »gładzić grzechy świata«; zagłada, wygładzić; gładzizna, gładziuchny i inne zdrobniałe; gładysz, o ‘strojnisiu’, gładyszka, ‘piękność’; gładzik; gładzidło. Prasłowiańskie; lit. glodus, ‘co gładko przylega’ (Litwin ma pierwotne przymiotniki, my stale ich umniejszenia niegdyś, z -k); niem. glatt (ang. glad, ‘wesoły’) i Glatze, ‘łysina’, od pnia na -dh (gladh-). Lit. glostyti, ‘głaskać’, prus. glosto, ‘brus’ (do ostrzenia noży), urobione przez -t; u nas urobienie przez -sk w głaskać, głasnąć, pogłaskać.
