Słownik etymologiczny języka polskiego/gęgać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gęgać, gęgnąć, i gągać, gągnąć; gęglić; gęga, gęgawa, gęgot; u nas przeważnie o ‘głosie gęsi’; dźwiękonaśladowcze. Prasłowiańskie; ale cerk. gągniwyj, rus. huhniwyj (o papieżu pseudo-Piotrze, w dogmatycznych sporach z łacinnikami odstępcą od prawdziwego Piotra mianowanym od 11. wieku) nie od »gęgania« gęsiego, lecz od »bełkotu«, więc niby ‘jąkała’, albo ‘mówiący przez nos, z trudem’, nawet o ‘niemym’ używane. Podobne wyrazy są i po innych językach, lit. kagenti, grec. gongydzō, ‘mruczę’, pers. gung, ‘niemy’ (?). Bułg. gŭgńŭ, słowień. gognjam, ‘jąkam się’, czes. huhniati i huhlati, ‘mówić przez nos’.
