Słownik etymologiczny języka polskiego/fortalę
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
fortalę, w wydaniu pierwszem, fotarlę w drugiem i trzeciem Wizerunku Rejowego, o ‘dziecięciu nieślubnem’; przeniesione od ‘bałwanów solnych mniejszych’, łac. fortale, szczególniej i fortalia non valentia (nie trzymające miary ustanowionej) w języku górniczym; fortale nie dochodzi miary bancus salis, ‘bałwana soli’. Łac. średniowieczne fortaria, ‘gospodyni księża (konkubina)’, może tylko błąd rękopisu zamiast focaria (od focus, ‘ognisko’, ‘kuchnia’).
