Słownik etymologiczny języka polskiego/dzban
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dzban, dzbanek; wymawiają i bez d-: zban(ek); forma »mazowiecka« zamiast czban; w biblji jeszcze »octowe czbany« obok »wina dzbanów sto«; pień ten sam co w dżber (p. ceber), lit. kib-iras; -an jest częstym przyrostkiem u nazw naczyń. Prasłowo; rus. żban, serb. dżban i żbań, czes. czbán i zbán, w cerk. jednak z w, czĭwan (rus. czwanit’ sia, ‘nadymać się’, z tego, por. wyżej, cwanny, czwan, ‘zarozumialec’); jest i cerk. czĭwan-, o ‘napoju mieszanym’. Urobienia: dzbanuszek; dzbanarz u Reja, o ‘opoju’.
