Słownik etymologiczny języka polskiego/czarny
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
czarny, czerń (u zębów, »koń nadjadszy czerni«), czarniawy, oczernić (z *oczyrznić), czarnoksiężnik, czarnobrewa i inne złożenia; 2. stopień: czyrńszy, dawniej przyczyrń, ‘nieco czarny’, czyrnidło, czyrnice (dziś czernidło, czernice), czyrniec i czerniec w 15. i 16. wieku nazwy roślin czerniących, czernobyl i nazwa ‘bylicy’; już w 15. w. nazwy wszelakich roślin: czarnocha, czarnucha, czarnuszka, czarnogłów. Prasłowo; czeskie czerný, z dawnego czrný, serb. crn, rus. czornyj, czerń, ‘tłuszcza’, cerk. czrn, czrniło (‘atrament’), czrnorizĭc, czerniec (‘mnich’, w przeciwieństwie do kleru ‘białego’, t. j. świeckiego); czeskie czernokniżník, z niem. Schwarzkünstler, a przez nas i na Ruś. Prasłow.; czĭrn, z czĭrsn, prusk. kirsnas, ‘czarny’, i w nazwach rzek, Kirsna, ‘Czarna’, indyj. krszna-, ‘czarny’.
