Słownik etymologiczny języka polskiego/częsty
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
częsty, często gęsto (brak częszczy, rus. czaszcza, do gąszczu, rus. guszczy), częstokół, ‘palisada’; jak od biały — biel, tak od częsty: część, częściowy, cząstka, uczęszczać; sczęście, sczęsny, niesczęśliwy (wszystko pisane w 15. i 16. w. nieraz stale przez samo e, cośmy do dziś zachowali w uczestniku, uczestniczyć, zamiast jedynie poprawnego uczęstnika, uczęstniczyć); »poszczęściło mu się«. Prasłowa; tak samo u innych; cerk. częst, częsť, uczęstije, rus. sczastje, sczastliwyj, ‘szczęśliwy’, czesk. czastý, czast (dawniej cziest’), sztiesztí, sztiastný, ‘sczęsny’ (piszemy szczęście, chociaż samo s- jest przyimkiem; s-częście znaczy ‘udział w czemś’). Częsty, lit. kimsztas, ‘zapchany’, od kimszti, kemszu, ‘zapycham’, kamsza, ‘ścisk (ludzi)’, do pnia kom-, z skom- (p.).
