Słownik etymologiczny języka polskiego/cny
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
cny, zacny, bezecny, bezeceństwo, cnota, cnotliwy, zamiast *czstny, *czstnota (obie następujące po sobie półgłoski zgłuchły przeciw zwykłemu trybowi, bo postać pierwotna czĭstĭn- od czĭst’, ‘cześć’, tak samo jak w cknić z tŭskŭniti), więc psałterze, kazania gnieźnieńskie, piszą (raz w psałterzu czstny, zresztą) przez cały 14. i 15. wiek czsnota, czsność i czsnosta, biblja: »ze czsnoty«, »czsnego męża«; i u Czechów dziś cny, cnost, na Rusi czestnoj, ale i tu pocztienije. P. cześć.
