Słownik etymologiczny języka polskiego/cietrzew
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
cietrzew (narzeczowo i ciećwierz), samica: cieciorka, od ciecierza psałterzy i biblji; prasłowo; cerk. tetrěw i tetrja, o ‘bażancie’, rus. tietierew i tietierja, tietiorka, czes. tetrzew; i u nas w 15. i 16. wieku ‘bażanta’ cietrzewiem tłumaczą. Lit. teterwinas, ‘głuszec’, tetirwa, ‘cieciorka’, grec. tetraōn, tetrax, tetrix, o ‘cietrzewiach’ i innych ptakach, ind. tittiri-, ‘kuropatwa’, łac. tetrinnire, ‘gdakać’, nord. thithurr, ‘głuszec’. Dźwiękonaśladowcze. U H. Morsztyna 1620 r.: »cietrzewie grały, cieciurki kokały«. Ptaki uchodziły za »czyste, wstydliwe«, »miłośnik czystości« u Cygańskiego 1584 r.
