Słownik etymologiczny języka polskiego/ciepły
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ciepły, ciepło, ciepłota, cieplice, cieplarnia, cieplik; prasłowo; powszechne, z tą jedynie różnicą, że obok ciep- występuje top-, co się nieraz zdarza, a więc cerk. topł obok tepł, Toplica i Teplice, rus. topit’, ‘palić’, u nas tylko ‘topić’ (kruszce): u Czechów topiti ma, jak na Rusi, oba znaczenia. Brak tego prasłowa w lit.; ind. tapati, ‘grzeje’, ‘pali’, tapas-, ‘gorąco’, tāpajati, ‘ogrzewa’, awest. tāpajeiti, łaciń. tepēre i tepidus, o ‘letniem’. Inne ciep-, paciep, p. ciupać.
