Słownik etymologiczny języka polskiego/ciupa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ciupa, ‘nora’, ciupać (i ciukać), ciupnąć (ciuknąć), ‘uderzać’, ciupaga, ‘laska do ciupania (z nasiekiem)’, od pnia tep-, ‘bić’. Prasłowo; cerkiew. tepą, teti (później tepti, tepsti), ‘biję’, czes. tepu, tepsti, tepati, tep i tepot, ‘puls i jego bicie’, otep i otiep, ‘wiązka’ (‘obicie’, nasze ociepka, ocipka), por. nasze dawne paciepa, ‘nora’, zapaciepić się, ‘zanurzyć, zapaść się’, »słońce w paciepi«, »w duchownej paciepi«, »jeśli świat gorszą i paciepią (o obskurantach) miasto światła«, »że się nie długo (niebawem miesiąc) zapaciepi«, Potocki. Lit. tepu, tepti, ‘mazać’ (przenośnie!), tapyti, ‘z błota, śniegu lepić’, tapnoti, ‘ręką uderzać’.
