Słownik etymologiczny języka polskiego/ciąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ciąć, tnę, ucinać, ucinek, odcinek, wycinek; prasłowo; cerk. tęti, tĭną, lit. tinti, ‘klepać (kosę)’; pomijam złożenia: wy- (wycinanki łowickie), po-, z-, na-, nad-ciąć. Z wokalizacją o: ton w naton, znane od 14. wieku: »jako na natonie złej odszedszy siekiery«, »jeśli niemasz natona« (‘drwalni’), Potocki; serbs. drwoton. Ale słow. i litew. tĭn- poszło z tĭm n, grec. tamnō i temnō, ‘tnę’, tomos (więc nie ton, ale *tom winnoby brzmieć), ‘ucinek’, stąd łac. i nasz tom (wielotomowy, tomisko).
