Słownik etymologiczny języka polskiego/chwost
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chwost, ‘ogon’; w nazwach: Zawichost (zam. Zawichwost); Chwościsko, ojciec Piastów; chwoszcz, ‘skrzyp’, w 15. wieku choszczki i chwoszczki u Stanka (1472 r.), chościk; z średniowiecznej łaciny wzięto dla ‘equisetum’ koński ogon, z ‘cauda equina’; roślina sama podobna do »chwostu«, stąd więc, nie z łaciny, jej nazwa. Jeszcze Biernat w Ezopie używa tego słowa: »chwost mu (wężowi) uciął (chłop)«, ale już w 17. wieku rusyzmem się staje; chwostać, ‘bić się (miotełki w łaźni)’, Stryjkowskiego, ruskie lub czeskie(?), ale i u innych obok chłostać (ł wymawiane jak w?): Chwościsko tyle co ‘mietlisko’, dla rzadkich włosów, por. czeskie chwostiszcze, dziś kosztie, ‘miotła’; postać bez w powszechna; mylnie przeniesiono nazwę ojca Piastowego na Popiela i zmyślono mu rozpustę.
